طول جاده شنی، در حدود 7 کیلومتر است، که بعد از متروکه شدن به دلیل سیلاب های فصلی و عدم بازسازی، در چندین نکته، جاده شنی، مسدود می باشد.
به طور متوسط، در حدود دو ساعت پیاده روی، برای طی جاده معدن، مورد نیاز است. شیب جاده مناسب و به دلیل همجواری در کنار رودخانه و کوه های اطراف آن، مسیر بسیار زیبا و جذابی است.
|
ابتدای راه مالرو به سمت دروازه
|
دروازه سنگی، در مسیر دمچه
|
در حدود ساعت 7 صبح به محل معدن، ارتفاع در حدود 2400 متر، رسیدیم.
در منطقه، یک کانکس قدیمی، وجود داشت. بعلاوه آثار سنگ بری و دست نوشته های کوهنوردان، ملاحظه میشود.
ادامه مسیر جاده شنی، از معدن به سمت بالا و راست و همچنان در کنار رودخانه یا نهر بزرگ منطقه، به صورت راه مالرو، ادامه دارد و به خوبی قابل شناسائی است.
|
در حدود یک کلیومتر در مسیر معدن به سمت سرچشمه رودخانه، راه مالرو از رودخانه فاصله گرفته و از طریق یال سمت راست به بالا، به صورت پیچ در پیچ امتداد می یابد.
راه مالرو برای استفاده از قاطر دامداران محلی می باشد و مسیر مناسب کوهنوردی است. البته از مسیر دره رودخانه نیز به می توان به سمت بالا صعود نمود که در بعضی نقاط، مسیر صعب العبور می باشد.
|
بر فراز دروازه سنگی
|
نمایی از مسیر به سمت دمچه، دره پراچان
|
ما در حدود ساعت هفت و نیم صبح، به ابتدای راه مالرو از دره به سمت بالای تپه، رسیدیم.
با برپایی آتش برای تهیه چای و خوردن صبحانه، در حدود نیم ساعت، استراحت گردید.
در حالیکه در ابتدای راه، بلوک سنگی دروازه، در یال سمت راستی، قابل مشاهده است، از مسیر راه اصلی مالرو، ادامه مسیر داده شد.
ساعت 8 صبح، از طریق راه مالرو، به سمت یال سمت راستی و رفتن به منطقه دُمچه، حرکت گردید.
مسیر راه مالرو، از روی یال موجود (گرده ماهی) و کم کم از رودخانه، که در سمت چپ واقع شده است، فاصله می گیرد. بعد از حدود 40 دقیقه حرکت، به محل دروازه سنگی میرسیم.
|
